Με αφορμή την διεξαγωγή του "ραδιοερασιτεχνικού διαγωνισμού",
ας δούμε ένα κείμενο μέσα από τα μάτια του Κωνσταντίνου Τσιτσελίκη σχετικά με
την απελευθέρωση της Κοζάνης την 11η Οκτωβρίου 1912. Πως αυτός έζησε
την απελευθέρωση, με την αγωνία και τον φόβο μέσα στην πόλη της Κοζάνης.
11 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1912
ΣΥΜΒΟΛΗ ΣΤΗ ΝΕΟΤΕΡΑ
ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΚΟΖΑΝΗΣ
-Να, έτσι μια τέτοια μέρα σαν την
σημερινή ήταν κι εκείνη. Και ακριβώς Πέμπτη της εβδομάδος.
Όλη
την προηγούμενη νύχτα έβρεχε με τα καρδάρια. Η καρδιά μας ήταν σφιγμένη. Περιμέναμε
κι εδώ το μεγάλο κακό που είχε γίνει στα
Σέρβια. Ποιον θα 'παιρνε η μπόρα. Οι Τούρκοι έφευγαν τσακισμένοι και λυσσασμένοι
απ' την καταστροφή τους. Είδαμε τα γυναικόπαιδά τους, τις μπέισσες, τις χανούμισσες
με τα λουστρινένια γοβάκια και τα μεταξωτά τσαρτάφια, να περνούν βρεγμένες, κουρελιασμένες,
τσακισμένες και λασπωμένες από την αγορά της Κοζάνης και να φεύγουν, να
φεύγουν... για την... Κόκκινη Μηλιά. Ο Ομέρ Χιλμή, ο τρομερός πρόεδρος του Κομιτάτου,
ο τραυλός αντισυνταγματάρχης που είχε φοβερίξει την Κοζάνη λέγοντας πως το αίμα
θα τρέξει στα ρείθρα των πεζοδρομίων της, είχε γυρίσει τα στόματα των δύο
κανονιών του από το Τζιτζιλέρ προς την Κοζάνη. Ο νικημένος του Σαρανταπόρου
ήθελε να βγάλει τη λύσσα του στα γυναικόπαιδά μας. Τι νύχτα, αλήθεια, αγωνίας
που ήταν εκείνη της 10-11 Οκτωβρίου.